انواع صحنه ها و سالن های تئاتر چیست؟
تئاترها با توجه به نوع تولیدات ارائه شده در آنجا با چیدمان داخلی متفاوتی تکامل یافته اند. رایج ترین انواع ترتیبات صحنه در زیر فهرست شده است.
تئاترهای پروسنیوم
مراحل پروسنیوم دارای یک قاب معماری است که به قوس پیشانی معروف است، اگرچه همیشه به شکل قوسی نیست. صحنه های آنها عمیق و گاهی شیاردار است، به این معنی که صحنه به آرامی شیب دار است و از تماشاگر دور می شود. گاهی اوقات سمت جلویی صحنه از جلوی صحنه به داخل سالن امتداد می یابد. این به عنوان پیش بند یا جنگلی شناخته می شود. تئاترهای حاوی صحنه‌های پروسنیوم به عنوان تئاترهای طاق پروسنیوم شناخته می‌شوند و اغلب شامل یک گودال ارکستر برای موسیقی زنده و یک برج پرواز برای حرکت مناظر و نور هستند.
تئاترهای رانش
همانطور که از نام آن پیداست، این پروژه‌ها یا «فشار» به داخل سالن با حضار در سه طرف نشسته می‌شوند. خود ناحیه مرحله رانش همیشه مربع نیست، بلکه ممکن است نیم دایره یا نیم چند ضلعی با هر تعداد ضلع باشد. از چنین مراحلی اغلب برای افزایش صمیمیت بین بازیگران و تماشاگر استفاده می شود.
تئاترهای دور و بر
اینها یک منطقه نمایش مرکزی دارند که از هر طرف توسط مخاطب محصور شده است. آرایش به ندرت “گرد” است: معمولاً صندلی به شکل مربع یا چند ضلعی است. بازیگران از راهروهای بین صندلی ها وارد می شوند. مناظر حداقلی هستند و با دقت در موقعیت مکانی قرار می گیرند تا اطمینان حاصل شود که مانع دید مخاطب نمی شود.
تئاترهای آرنا
سالن‌های تئاتر آرنا، سالن‌های نمایشی در مقیاس بزرگ هستند و دارای یک منطقه صحنه مرکزی با تماشاگران از هر طرف، شبیه به تئاترهای درون‌گردی هستند. محوطه صحنه معمولاً مستطیل شکل است، بیشتر شبیه یک میدان ورزشی، با صندلی های طبقه ای.
تئاترهای بلک باکس یا استودیویی
اینها فضاهای اجرایی انعطاف پذیری هستند که وقتی به اصول اولیه خود رها می شوند، یک اتاق تک رنگ سیاه رنگ شده، کف صحنه در همان سطح با ردیف اول تماشاگران است. معمولاً این فضاها امکان تنظیم موقت صندلی در تعدادی پیکربندی مختلف را فراهم می کند تا امکان ارائه محصولات متنوعی را فراهم کند.
تئاترهای پلت فرم
اینها معمولاً از یک سکوی مستطیل شکل برجسته در یک انتهای اتاق تشکیل می شوند. آنها می توانند هم سطح و هم کف شیبدار داشته باشند. تماشاگران در ردیف هایی رو به روی صحنه می نشینند. صحنه های پلت فرم اغلب در سالن های چند منظوره استفاده می شود که تئاتر تنها یکی از کاربردهای فضا است. در جاهایی که صحنه باز و بدون پرده است، گاهی اوقات به مراحل پایانی یا استیج باز می‌گویند.
تئاترهای هیپودروم ها
هیپودروم‌ها شبیه سیرک‌ها هستند و یک میدان مرکزی دایره‌ای دارند که با صندلی‌های هم‌مرکز طبقه‌ای احاطه شده است. گودال‌های عمیق یا صفحه‌های پایین اغلب تماشاگران را از عرصه جدا می‌کنند.
تئاترهای روباز
اینها تئاترهایی در فضای باز هستند که سقف ندارند، اگرچه گاهی اوقات قسمت هایی از صحنه یا جایگاه تماشاگران پوشیده می شود. این مراحل ممکن است از نور طبیعی استفاده کنند که در طول روز تغییر می کند، به ویژه غروب آفتاب.
دیدگاهتان را بنویسید
برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.